Ambasada Królestwa Macedonii

Ja, Antígonos Gonatás, Król Macedonii i Kimmerii, spadkobierca wielkiego dyplomaty Filipa II oraz wielkiego dowódcy Aleksandra Wielkiego, przysięgam wobec Bogów, że przywrócę ponownie wielkość Królestwu Macedońskiemu. Powrócą czasy, gdy strach przeciwników towarzyszył nam od brzegów Grecji po dalekie Indie.

Jawne Pakty o Nieagresji:

Wojny:
Rzym
Egipt
Kartagina

Protektoraty:
Kimmeria

Umowy handlowe:
1. Pergamon (marmur)
2. Królestwo Epiru (oliwki, sprzęt łuczniczy)
3. Iceni
4. Armenia

Armenia proponuje handel

Król Macedoński oczywiście przyjmuje niniejszą ofertę i jednocześnie śle po naczelnego ekonoma Królestwa, aby wyjaśnić mu dobitnie, że taki handel winien był być prowadzony już od wielu lat.

Macedonia informuje wszystkich swoich partnerów handlowych, że od tego roku dysponuje kolejny surowcem - bursztynem.

Od kiedy Grecy pamiętają, dwie rzeczy zarówno fascynowały ich, jak i przerażały: morze i Wschód. Przez wieki starań Grekom udało się okiełznać żywioł wody, dzięki czemu rozprzestrzenili swoją kulturę w całym basenie Morza Śródziemnego. Jednak Wschód, za wyjątkiem krótkiego panowania Aleksandra, pozostał dla nich zarówno największym marzeniem, jak i największym koszmarem.

Teraz, kiedy macierzysta Grecja znalazła się pod panowaniem Epiryjczyków, naturalnymi spadkobiercami tradycji greckich stali się Macedończycy, czyli synowie Grecji i Północy. Oni jako jedyni byli w stanie na moment poskromić bestię Wschodu i nadchodził czas, gdy ponownie zamierzali rzucić jej wyzwanie.

Również Antygonosowi nie były obce powyższe myśli. Od dzieciństwa wpajany miał szacunek do potęgi Wschodu. Co prawda, przez całe jego dotychczasowe panowanie Wschód był podzielony pomiędzy wiele państw, jednak kwestią czasu było zjednoczenie tamtejszej potęgi pod jedną koroną. Ten czas nadszedł właśnie teraz, gdy Królestwo Pontu kończyło podbój ostatnich niepokornych prowincji wschodnich i jednocześnie obejmowało swoisty seniorat nad Egiptem Faraonów.

Ale Antygonos nie był ślepy i również nie pozostawał bierny wobec poczynań Królów Pontu.

Nadchodził czas rozstrzygający dla losów Wschodu. Nadchodził czas krwi wsiąkającej w nienasycone piaski Wschodu. Morza krwi. I Antygonos mógł tylko liczyć, że również te morze Grecy zdołają okiełznać.

List z Tarsus do Aleksandra IV, następcy tronu po Antygonosie II Gonatasie:

"Ukochany Synu, nadchodzi czas decydujących rozstrzygnięć dla losów naszego świata. Wyruszam na Wschód, aby zapewnić Tobie i wszystkim Grekom skupionym pod godłem Macedonii wielką przyszłość.

Jeżeli zginę, co było pisane wielu moim poprzednikom walczącym z potęgą Wschodu, wspominaj mnie ciepło i kontynuuj zapoczątkowane przeze mnie dzieło.

Pozostawiam Ci bowiem zalążek imperium, które może objąć cały znany nam świat.

Wierny Macedonii,

Antygonos."

Antygonosie, dyplomacja to sztuka naginania poglądów innych, w celu osiągnięcia korzyści, bez machania mieczem. Dyplomacja Macedonii przypomina sarissę wytaczaną przez pastuszka w czasie długich parnych dni - jest nierówna, nieostra i nieco przykrótka, przeto zmusza do machania mieczem.
Jeśliś wymarzył sobie, że twierdzeniem o poddańczości faraona pontyjskim władcom zmienisz jego spojrzenie na świat wiedz, że związki Egiptu z Pontem sięgają początków, wspólnego unicestwienia Seleucydów i skazania na zapomnienie Partii. To jest partnerstwo i takim pozostanie aż do chwili w której jeden z nas rzuci się na miecz....

Istotnie Faraonie, nie jestem wielkim dyplomatą. Zbyt często mówię czy piszę to co widzę, a zbyt rzadko wyrażam to, czego nie ma.

Obym więc lepiej radził sobie z mieczem.

Poznaj Macedończyku smak swojej ulubionej broni...... to pierwszy akcent, będzie ich więcej....

Faraonie, wymieniałem się już takimi uprzejmościami z Kartagińczykami. Zarazy przeżyjemy, czekamy na Wasze ruchy militarne. Cieszy mnie, że Egipcjanie obudzili się ze swojej popołudniowej drzemki. Pytanie czy nie za późno.

Zobaczymy. Ciągle niepewnym jest kto świętować będzie, a duch Alkoholosa krązy nad pograniczem.....

Wysłany: Śro 13:41, 27 Mar 2019

Na dworze sędziwego ponad miarę Antygonosa narastał coraz większy marazm w związku z dochodzącymi wieściami o kolejnych porażkach na wszystkich frontach. Niektórzy z synów Antygonosa zaczęli się wręcz zastanawiać czy ich ojciec jest jeszcze w stanie zarządzać wielkim państwem jakim stała się Macedonia.

Nawet do pokojów Antygonosa dotarły krytyczne głosy, co zmusiło starca do zwleczenia się z łoża i udania do sali narad wojennych. Kolejne 2-3 lata miały być decydujące i dla losów Króla i dla losów Macedonii wraz z jej poddanymi. Antygonos postanowił bowiem wdrożyć swój szaleńczy plan w życie.