Prolog 254 p.n.e.

Zakrada się do umysłu bardzo powoli. Zatruwa go stając się niemal namacalną gęstą i duszną materią przy której sen nie jest już ratunkiem ani ulgą. Własna potęga nigdy nie będzie wystarczająca i wypędzająca tą myśl. W tym wewnętrznym świecie nie ma przyjaźni ani braterstwa. Jest tylko złudzenie iż ma to się odbyć według ustalonych wcześniej reguł.
Kiedy potykasz się o kamień wielkości przepiórczego jajka w szoku iż kopnięcie nie wystarczyło by przerzucić go przez morze w niebyt pozostaje ci tylko oddać się w odmęty szaleństwa.
Gdzie indziej budowana jest wieża, która ma nigdy nie runąć. Co roku wyższa staje się mekką samobójców rzucających się w dół próbujących odpędzić strach przed zdradą...