Prolog 253 p.n.e.

Czarna krew wypływa z jego strupów i krost kiedy maszeruje w słońcu w swojej pięknej zbroi. Na lewo kompan używa swojego miecza by utrzymać równowagę i nie upaść twarzą na ubitą ziemię. Po prawej dowódca uwieszony szyi swojego rumaka, przywiązany do niego solidnie. Cała kompania niczym ożywiona przed momentem padlina dzika. Bez skóry, z zaropiałymi otworami nadal brnie groźnie prezentując swoje szable..
Ich sakwy wypełnione po brzegi złotem lecz oni jedyne o czym marzą to wypełnić ją swoimi palącymi wnętrznościami.

- Spójrz mamo , czy to nasza niepokonana armia? Nasi najdzielniejsi wojownicy?
W ciała starców wrzuceni, obrazili Bogów a ich imiona zostały wymazane z historii

Jeżeli ktoś łudzi się , że sytuacja się kiedyś odmieni to nadejdzie ta chwila kiedy nie pozostanie już nikt kto mienić się będzie nam równym.